Omjer dobrih i lošnjikavih filmova Nicolasa Cagea sve je više izjednačen. Prije desetak godina kod Cagea su prednjačili sumnjivi naslovi, ali od 2015. naovamo glumac je pronašao nekakav balans i snimio niz zapaženih festivalskih ili kino filmova (“Divlji psi”, “Mandy”, “Svinja”, “Nepodnošljiva težina golemog talenta”, “Scenarij iz snova”, “Sakupljač duša”) koji potiskuju one videotečne dvojbene kvalitete (“Udruženi s vragom”, “Predatorski instinkt”, “Jiu Jitsu”, “Zatvorenici zemlje duhova”, “Plan za mirovinu”).
Najnoviji Cageov kinofilm je i “Arcadian”, a spada u neku sredinu između dviju spomenutih krajnosti, zajedno s npr. “Na pravoj strani”/”The Trust”, “Bojom iz svemira”, “Renfieldom” i “Zabavnim parkom noćnih mora”. No, treba reći da Cage ovdje nije isključivi nosač filma (više potpora mladim glumcima) i da je u ublaženom glumačkom izdanju, bez cageovskih eskapada.
Ipak, s njim se otvara “Arcadian”, razmjerno generička, ali i korektno-solidna mješavina intimne obiteljske drame i filma o odrastanju, postapokaliptičnog akcijskog horora i “monster movie” SF spektakla. Cage kao Paul u uvodu bježi od kolapsa civilizacije.
Sirene zuje na sve strane, svijet se raspada, a Paul u bijegu nailazi na bebe blizance i uzima ih pod svoje okrilje. Godinama kasnije, bebe su izrasle u tinejdžere Josepha i Thomasa (Jaeden Martell, Maxwell Jenkins). Mladići s Paulom žive u arkadijski idiličnom irskom kraju, ali čim padne mrak moraju se zabarikadirati u kolibi da budu sigurni od napada monstruma koji su prema svemu sudeći izvršili invaziju na naš planet i noć im paše više od dana.
“Uvijek moramo biti na oprezu”, podsjeća Paul. “Arcadian” se očito ugledao na manje postapokaliptične SF-ove kao što su superiornija “Čudovišta” Garetha Edwardsa i “Mjesto tišine” Johna Krasinskog i Michaela Sarnoskog (zabrana kretanja noću podsjeća na “Promatrače” Ishane Shyamalan).
Režiser Benjamin Brewer (“Na pravoj strani”; radio vizualne efekte za “Sve u isto vrijeme”) ne žuri pokazati monstrume, bildajući njihovu pojavu tragovima kandži na vratima i povremenim ukazanjima. To je dobra taktika s obzirom na to da redatelj ne barata velikim budžetom, a većinski računalno generirani monstrumi izgledaju kao križanac vukova, majmuna i već viđenih čudovišta iz SF horora, recimo Aliena i, još više, Demogorgona iz serije “Stranger Things”.
O monstrumima ne doznajemo puno (samo Josephova nagađanja “da su došli poslije zagađenja koje je prouzrokovao čovjek i da su ovdje da pročiste ovaj planet od virusa ljudske rase”), što potiče misteriju, a i ljudski likovi imaju škrtu karakterizaciju, uključujući Charlotte (Sadie Soverall; otkriće) u koju je zaljubljen Thomas, no dovoljno su skicirani da ih se može bodriti.
Tiha obiteljska drama i bučni “monster movie” SF horor nisu izbalansirani i često poništavaju jedno drugo, ali “Arcadian” se može pohvaliti s najmanje jednom sjajnom, iznimno tenzičnom scenom hororske jeze režiranom u neprekinutom širem kadru i dostojnom Shyamalanovih “Misterioznih znakova” (monstrumova ruka se produžuje i polako seže ka pospanu Josephu), te akcijski eskalirajućom “shotgun” završnicom po uzoru na “Aliens”. Nemojte se iznenaditi ako kompetentni Brewer dobije poziv za režiju nekog novog “Aliena”, “Jurskog svijeta” ili “Godzille”.